Cambodja: last but not least!

Hoi allemaal!

Tsjongejonge wat vliegt de tijd! We zijn inmiddels alweer in ons vierde land van deze reis aangekomen: Cambodja. Dit is het laatste ‘nieuwe’ land, maar nog niet het einde van onze reis. We hebben besloten om na Cambodja niet direct door te reizen naar Bangkok, maar eerst een paar dagen het strand op te zoeken op Koh Chang (een Thais eiland). De komende week zijn we echter nog in Cambodja en we hopen hier in deze korte tijd veel te kunnen zien (wat tot dusver al aardig lukt!)

Na ons vorige verhaal zijn we afgelopen weekend per trein vanuit Ho Chi Minh City naar Mui Ne vertrokken. Dit is een badplaats aan de Zuid-Chinese zee. We hadden hier een mooi resort, direct aan het strand. Ver weg van alle drukte en chaos in HCMC. Vanwege de tropische storm in de Filipijnen waren we een beetje bang dat deze ons weekendje zon, zee, strand zou verpesten, maar hier hebben we gelukkig niets van gemerkt. In tegendeel: er was volop zon en het was ruim 30 graden! We hebben ons overdag prima kunnen vermaken aan het strand: boekje erbij en chillen maar! Echter viel het plaatsje zelf nogal tegen. Toen we ’s avonds op zoek waren naar een restaurantje, bleek Mui Ne een waar Russenparadijs. Dit keer geen vreseloze Duitsers, maar overal waar je keek waren Russen. We voelden ons net toeristen in Rusland, al hebben we verder geen last van ze gehad. We hebben daarentegen wel een beetje last gehad van de zon, die ervoor zorgde dat Suzan “lichtelijk” verbrand was. Oeps! Gelukkig bestaat er aftersun en de roodheid is alweer weggetrokken.

Terug in Ho Chi Minh hebben we het “Mui Ne ritme” nog even volgehouden en hebben we vrij weinig uitgevoerd. We hebben nog een tempel bezocht en buskaartjes geregeld naar onze volgende bestemming: de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh. De volgende dag vertrok de bus om 10uur richting de grens. De grensovergang bestond uit twee delen: het verlaten van Vietnam en het binnenkomen in Cambodja. Het verlaten van Vietnam was een ongeorganiseerde bedoeling met slechts één geopend loket en een kudde mensen die kriskras door elkaar liepen. Toen we hier doorheen waren, bracht de bus ons 50 meter verder, waar we gedropt werden bij het grenskantoor van Cambodja. Hier verliep alles een stuk vlotter en nadat ze uitgebreid scans hadden gemaakt van onze rechterhand, linkerhand, rechterduim en linkerduim, kregen we een visum en mochten we verder. Na een mooie rit kwamen we eergisteren rond 17 uur aan in Phnom Penh. Een tuktuk bracht ons naar het hotel. Helaas was de avondspits al begonnen en was er geen doorkomen meer aan, maar met enige vertraging zijn we toch bij ’t hotel aangekomen. ’s Avonds hebben we nog wat foto’s gemaakt van het verlichte Royal Palace en lekker Cambodjaans gegeten aan de boulevard.

Gisteren hadden we onze eigen citytour gepland. We hebben in de brandende zon (gevoelstemperatuur van zo’n 40 graden) een aantal tempels, het independence monument en de centrale markt bezocht. Phnom Penh is een erg mooie stad en gelukkig een stuk rustiger dan de grote steden in Vietnam: er wonen hier “maar” 2 miljoen mensen. De echte hoogtepunten van de stad hebben we bewaard voor vandaag.

Vanochtend zijn we bij ons hotel opgepikt door onze eigen privégids met chauffeur, die ons de hele dag van hot naar her heeft gereden. Ook wel fijn, na een dag slenteren met de zon op je bol ;). Allereerst brachten we een bezoek aan het Royal Palace en de Zilveren Pagode. Deze liggen naast elkaar op één terrein, omgeven door veel groen en tal van stupa’s (een soort van herdenkingstorens met as van overleden leden van de Koninklijke familie). Het Royal Palace konden we helaas alleen van de buitenkant zien, maar de Zilveren Pagode hebben we wel bezocht. Deze pagode is niet zilver, maar dankt zijn naam aan de vloer die bedekt is met vijfduizend zilveren tegels (die elk één kilo wegen). Om beschadiging tegen te gaan, zijn deze echter grotendeels bedekt met vloerkleden, zodat we hier niet veel van zagen. Hierna brachten we een kort bezoek aan een dansschool voor kinderen van wie de ouders geen geld hebben om ze naar een “echte” school te kunnen brengen. De kinderen leren in vijf tot tien jaar een traditionele Cambodjaanse dans. Dit klinkt lang, maar de bewegingen komen heel nauw en je moet flink lenig zijn om de sierlijke gebaren met je handen en voeten in de juiste houdingen te kunnen vertonen.

Aan onze volgende bezienswaardigheden, de Killing Fields van Choeung Ek en het Tuol Sleng museum, gaat een stukje geschiedenis vooraf. Op 17 april 1975 greep de Khmer Rouge onder leiding van Pol Pot de macht in Cambodja. Deze communistische troepen vielen ook Phnom Penh binnen, en verplichtten iedereen om naar het platteland te gaan. Het regime wilde een land waarin iedereen gelijk was en waar geen hoogopgeleiden waren, alleen landbouwers. Scholen, ziekenhuizen en tempels werden gesloten; geld en religie werden afgeschafd. Alle intellectuelen, buitenlanders of personen met banden met het vorige regime werden gevangen gezet, en dit gold ook voor hun familie. Enkel al het dragen van een bril (de slimmeriken) was voldoende reden om opgesloten te worden! De Khmer Rouge maakte van een schoolgebouw in Phnom Penh de Tuol Sleng gevangenis (S-21), en deze hebben wij ook bezocht. In deze gevangenis hebben ruim 18000 mensen gevangen gezeten. Zij werden onder gruwelijke omstandigheden verhoord, want ze wilden van iedere gevangene precies weten wat hij/zij wist, met wie hij/zij banden had, enzovoorts. Wanneer iemand niet meewerkte, werd degene gemarteld op allerlei vreselijke manieren (zoals lichaamsdelen afknippen of onderdompelen in water). Zo gauw het plaatje over een bepaald persoon compleet was, werden de gevangenen afgevoerd naar de Killing Fields om daar uiteindelijk gedood te worden. Hier aangekomen moesten de gevangenen soms eerst hun eigen graf graven, voordat ze doorgeslagen werden met knuppels, bamboestokken of bijlen. Baby’s werden op lugubere wijze doodgeslagen tegen een boom: deze boom heeft de naam Killing Tree gekregen. Alle lichamen werden begraven in massagraven, in totaal 129. Tegenwoordig zijn er hiervan 86 opgegraven en ongeveer 20 hiervan zijn nu zichtbaar. Het grootste graf bevatte 450 lijken. Daarnaast was er een graf met 166 onthoofde lijken en een met alleen vrouwen en kinderen. De overblijfselen van zo’n 9000 mensen zijn in een grote herdenkingstoren geplaatst. Je ziet verschillende lagen in deze toren, met daarop schedels, botten en kleding. Tijdens onze rondleiding over de Killing Fields zagen we ook verschillende kledingstukken of botten onder het zand vandaan komen. Erg gruwelijk en indrukwekkend om te zien!

De dag sloten we af met een bezoek aan het Nationaal Museum. Hier waren vooral oude Boeddha’s en beelden van Hindoeïstische goden te zien. We hebben vandaag echter al zoveel indrukken opgedaan, dat we hier niet meer zoveel puf voor hadden.

Morgen vertrekken we met de boot naar Siem Reap, een andere stad in Cambodja, vanuit waar we overmorgen een bezoek zullen brengen aan het beroemde Angkor tempelcomplex.

Groetjes!
Karst en Suzan