Op reis naar het zuiden!

Hallo allemaal!

Ons vorige verslag is geëindigd in Hanoi, maar ondertussen zijn we al verder afgezakt naar het zuiden van Vietnam. Vorige week dinsdag zijn we naar Danang (centraal-Vietnam) gevlogen en vanuit hier zijn we met de taxi naar Hoi An gebracht. Eigenlijk wilden we dit stuk per nachttrein afleggen, maar dit kostte $65 per persoon terwijl we ook met z’n tweeën voor $72 konden vliegen. Dus de keuze was snel gemaakt!

Hoi An bleek een erg mooie stad met een klein, sfeervol, oud centrum. Het was heerlijk rustig vergeleken met de helse drukte in Hanoi. Dit kwam ook omdat er overdag geen scooters in het centrum mochten komen (en auto’s mochten er sowieso niet rijden). Hoi An voelde daarom meer aan als een dorpje dan een stad. Het centrum van de stad staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en heeft tal van bezienswaardigheden: van oude huizen tot tempels en musea. Om deze bezienswaardigheden te kunnen bezoeken, had je een stempelkaart nodig waarmee je toegang had tot de gebouwen. Op onze eerste twee dagen in Hoi An hebben we hiervan gebruik gemaakt en hebben we op ons gemak het oude centrum kunnen verkennen. Hoi An is bekend om de vele lampionnen: overal zijn straatjes versierd met lampionnen (‘s avonds worden deze ook verlicht) en dit geeft een heel gezellige sfeer. Op straat werden in verschillende kraampjes lampionnen verkocht en soms kon je ook kijken hoe deze gemaakt werden. Uiteraard mochten lampionnen dan ook niet op onze souvenirslijst ontbreken!

Vanuit Hoi An hebben we ook een dagtrip gemaakt naar My Son. Dit is een gebied in de bergen met vele ruïnes van oude tempels. Het deed ons een beetje denken aan Ayutthaya in Thailand. De tempels zijn “herontdekt” tijdens de Franse overheersing, maar het is niet zeker wanneer ze gebouwd zijn. Tussen de stenen zijn geen cementlagen te zien en men weet nog steeds niet wat het trucje is waardoor alles op zijn plaats blijft. Tijdens de Vietnamoorlog zijn de tempels door de Amerikanen gebombardeerd, waardoor er nu slechts ruïnes van zijn overgebleven.
Onze laatste dag in Hoi An hebben we vooral doorgebracht aan het zwembad van ons hotel. Een dagje niksen op z’n tijd is ook wel fijn! ;) Tot onze grote schrik werd onze rust wreed verstoord door, jawel, de vreseloze Duitsers! We dachten dat we ze in Hanoi achter ons gelaten hadden, maar helaas, ze bleken alweer in hetzelfde hotel te zitten (we denken dat ze met een soortgelijke organisatie reizen). De vreseloze Duitsers vonden het leuk om een balspel in het zwembad te spelen, maar ze bakten er niks van! De bal was meer uit het water dan in het water en het duurde niet lang voordat er een glas aan de rand van het zwembad aan diggelen ging. Het was vreseloos!

Na vier dagen hielden we Hoi An voor gezien en vlogen we vanuit Danang verder zuidwaarts naar Ho Chi Minh City, ook wel bekend als Saigon. Ho Chi Minh City is een megastad waar zo’n acht miljoen mensen wonen. De meeste hiervan zijn de trotse eigenaar van een scooter/motorbike – er rijden er hier zo’n vijf miljoen rond, dus je kunt je indenken wat voor een verkeersdrukte dat geeft! Het is gemakkelijk en goedkoop om hier een scooterrijbewijs te halen: het kost slechts tien dollar en twee dagen verkeersregels leren. Iedereen houdt zich echter aan zijn eigen regels: altijd voorrang nemen en vooral niet remmen ;). Het viel ons meteen op dat alles al vol hangt met kerstversiering. Allerlei gebouwen zijn volgehangen met de meest lelijke kerstrommel in allerlei bonte lichtgevende kleuren, al wisten sommigen de versiering wél mooi aan te brengen. We hoeven de kerstsfeer dus niet helemaal te missen dit jaar ;). De eerste dagen in HCMC hebben we op eigen houtje de stad verkend. We zijn naar het Independence Palace geweest, het vroegere presidentiële paleis van Zuid-Vietnam. Toen de Noord-Vietnamese communisten de oorlog wonnen van het Zuiden (en de VS), moest iedereen het paleis abrupt verlaten. Alles in het paleis is daarom zo achtergebleven zoals het er toen uit zag. Ook hebben we enkele mooie historische gebouwen van HCMC gezien, waaronder de Notre Dame en het oude postkantoor. In de stad staat ook een van de hoogste torens ter wereld, namelijk de Bitexco Financial Tower. Dit gebouw, in de vorm van een lotusbloem, telt 68 verdiepingen en is 262 meter hoog. We besloten om hier een bezoekje aan te brengen en lieten ons met de lift naar de 49ste verdieping brengen (een hogere verdieping was niet toegankelijk voor bezoekers). Vanaf hier hadden we een heel mooi uitzicht over de uitgestrekte stad die oneindig ver leek door te gaan. Een van de andere hoogtepunten van HCMC zou de overdekte Ben Thanh markt zijn. Dit bleek echter een warme broeikas te zijn met allemaal nepspullen dus dit hielden we gauw voor gezien!

Na onze sightseeing in de stad, was het gisteren en eergisteren weer tijd voor een korte trip buiten de stad, namelijk naar de Mekongdelta. De Mekongrivier begint in China en eindigt zo’n 4800 kilometer verderop in de Mekongdelta in Vietnam. In de delta komen negen rivieren samen. Een bus bracht ons richting de delta waar we op een chille boot stapten. De boot vaarde ons naar een kleine floating market: een drijvende markt waar allerlei boten samen komen om voornamelijk groenten en fruit te kopen of verkopen. Hierna meerden we aan en brachtten we een bezoek aan een soort werkplaats. Eerst zagen we hoe men kokosnootsnoepjes maakte: in een pan wordt kokosmelk gemengd met suiker en caramel, wat vervolgens in een mal moest uitharden. Allerlei vrouwtjes aan een lange tafel hakten de brokken vervolgens in stukjes en pakten deze in. Daarna liepen we door en maakten we kennis met diverse soorten rijstwijn. De traditionele rijstwijn hadden we in Sapa al gedronken en was ons niet bepaald goed bevallen ;) Maar hier hadden ze ook smaken als banaan, ananas of de speciale variant: slangenwijn. Deze varianten worden gemaakt door gedroogde vruchten (of dooie slangen) een paar maanden in potten ‘gewone’ rijstwijn te laten weken. Uiteraard mochten we hiervan proeven en Karst was zo’n bikkel om zelfs de slangenwijn te proeven. Conclusie: niet voor herhaling vatbaar (maar het is wel allemaal binnen gebleven :P). Verderop in de werkplaats zagen we hoe men poprice maakte: geen popcorn, maar poprijst. Men verhit hierbij een grote ketel met rivierzand en voegt hier rijst aan toe. Dit gaat dan ‘poppen’, net zoals mais in de pan springt als je zelf popcorn maakt. Daarna worden de vliesjes en het rivierzand er uitgezeefd. Bij een andere pan werd ondertussen een soort saus bereid van kokosmelk, suiker en caramel. Deze werd toegevoegd aan rijst of noodles en uiteraard hebben wij dit mogen proeven: best lekker! ;)
Hierna vaarden we door naar een ander eiland waar we gingen lunchen. Onderweg vertelde de gids vanalles over de soorten fruit en kruiden die er groeiden. Na de lunch was het tijd voor een foto met een slang. De gids toverde een sleuteltje van een kooi te voorschijn, waar een grote python van 45 kilo in zat. Zo groot en zwaar, dat je ‘m met z’n tweeën moest vasthouden. Een andere Nederlander uit onze groep bood zich aan als vrijwilliger, terwijl wij gespannen toekeken en gruwelden van het idee om zo’n beest op te tillen. Nadat een aantal personen echter met de slang op de foto gingen, konden wij niet meer achter blijven. Dapper nam Suzan het voortouw en raakte met één vinger de slang aan. Vervolgens werd ze opgepept door de rest van de groep en opeens hield ze ‘m samen met de gids vast. Op voorwaarde dat de gids z’n kop vast zou houden, durfde Karst de slang ook wel vast te pakken en zelfs om z’n nek te leggen. Dit alles werd natuurlijk snel vastgelegd op camera. Het was echter flink schrikken toen Karst de kop van de slang opeens akelig dichtbij zag komen (kennelijk had de gids de slang losgelaten :P) en uit paniek pakte Karst de slang uit z’n nek en gooide het beest op de grond. Gelukkig bleef de slang er rustig onder, al was de gids een klein beetje boos.
Na een nieuw stukje met de boot gevaren te hebben, bezochten we een markt in Vinh Long. Behalve veel fruit, groenten en vis die we al op eerdere markten gezien hadden, werden hier ook schildpadden, waterslangen, uit de huid gestroopte kikkers en pluimvee verkocht. Alles leefde nog gewoon, zodat kopers kunnen zien dat het vers is.
Hierna vaarden we drie uurtjes door een mooie omgeving richting Can Tho, waar we in een hotel overnachtte. Tijdens de trip werden we enthousiast toegezwaaid door vele kinderen langs de kant.

De volgende dag moesten we al vroeg op: om 6 uur vertrokken we met een boot naar de grootste floating market van de Mekongdelta. Op deze drijvende markt komen vele handelaren met hun boten samen om hun producten te verhandelen. Elke verkoper heeft een grote bamboestok op zijn boot staan, met bovenin het product wat hij te koop aanbied (bijvoorbeeld ananassen of watermeloenen). Alle kopers hebben een lege bamboemand voor op de boot staan, waarmee ze aangeven dat ze producten willen kopen (ze willen de mand vullen). Zo ontstaat er een levendige handel op de rivier, erg leuk om dit een keer mee te mogen maken! Na dit uitstapje zijn we weer teruggaan naar HCMC.

Vandaag hebben we een “oorlogsdag” gehad. Vanochtend waren we alweer vroeg uit de veren om op pad te gaan naar de Cu Chi tunnels. Deze beroemde tunnels werden tijdens de Vietnamoorlog gebruikt door communistische Vietnamezen om verzet te bieden tegen de Amerikanen. Het is een indrukwekkend en zeer nauw gangenstelsel van drie niveaus: van twee meter diep tot zo’n tien tot twaalf meter onder de grond. Al deze gangen staan met elkaar in verbinding. We konden zelf een klein stukje door de tunnels kruipen: deze waren aanvankelijk smaller, maar zijn voor de toeristen verbreed. Om zich verborgen te houden voor de Amerikanen werd door de Vietnamezen overal aan gedacht. Zo werd er altijd ’s ochtends gekookt: de rook die hierbij vrij kwam werd door afvoerkanalen in de grond zo’n 100 meter verderop weggesluisd. De rook kwam beetje bij beetje uit het bladerdek naar boven en leek zo net ochtendmist. Ook zagen we allerlei boobytraps: valkuilen in de grond met daarin scherpe pinnen om iemand flink te verwonden. Later vanmiddag bezochten we met vier andere Nederlanders het War Remnants Museum: een herdenkingsmuseum over de Vietnamoorlog. Met vele foto’s werd een beeld geschetst over de situatie van toen. Een aangrijpende middag. Toen we terugkwamen in ons hotel geloofden we onze eigen ogen niet, want wie zagen we in de lobby zitten? Jawel, de vreseloze Duitsers! Ze blijven ons maar achtervolgen! Grrr!!

Morgen gaan we even bijkomen van alle indrukken en chaos in de stad. We vertrekken naar Mui Ne, een plaats aan de oostkust. Hier hopen we te gaan genieten van een paar dagen zon, zee en strand. Op het moment heerst er een storm in de Filipijnen die richting Vietnam komt en mogelijk onze plannen gaat dwarsbomen. We zullen zien!

Veel groetjes!
Karst & Suzan